Al snel bleek dat er nogal wat aan de hand was in het MT. Dat dit ook werd gevoeld door de werkvloer was ook al gauw duidelijk. Eigenlijk kon je stellen dat de organisatie in twee kampen was verdeeld: de conservatieven en de veranderingsgezinden.
De conservatieven waren aanhangers van hem en de veranderings-gezinden steunden haar. Hij was een tijdje de (interim)baas en ging er eigenlijk vanuit dat dit een permanente status zou krijgen. Deze aanname bleek onjuist: Zij werd aangenomen en kreeg DE functie. Zijn aanhangers waren in shock. Hij die zich al vele jaren met hart en ziel voor de organisatie inzette, werd zonder pardon aan de kant gezet voor een vrouw zonder enige branche ervaring die de boel wel even zou komen reorganiseren. Nou, dàt zouden ze nog wel eens zien!
Onder zijn 'totalitaire regime' was (aldus de veranderingsgezinden) elke vorm van initiatief en creativiteit in de kiem gesmoord. Hij plaatste gelijkgestemden op sleutelposities en haalde persoonlijke vrienden de organisatie in. Zijn greep leek stevig. Tot het moment waarop zij (geheel onverwacht) werd geïntroduceerd. Na geruime tijd onder zijn juk te hebben gefunctioneerd haalden de veranderingsgezinden opgelucht adem.
Zij toonde zich, na een korte periode van observatie, een veranderingsgezind leider en bleek te beschikken over een zeer productief brein: vele plannen om performance en effectiviteit te verbeteren werd op papier gezet en gedeeld met het MT. Met lede ogen zag hij ze aan. Vanzelfsprekend zette hij de plannen door de organisatie in: hij kende immers zijn plaats. Sterker nog, hij zorgde er zelfs voor dat de plannen voor iedereen ook ècht begrijpelijk werden, door er een beknopte en duidelijke samenvatting van te schrijven.
Enkele MT leden ervoeren en een loyaliteitsconflict: haar plannen waren soms eigenlijk best wel goed, maar hun functie hadden ze aan hem te danken. Zij gaf gas en de veranderingsgezinden holden mee. Hij trapte op de rem en de conservatieven vertraagden. Opvallend genoeg ging intussen het best goed met de organisatie: de doelen werden behaald, er was een mooi resultaat.
Toch was er onrust in de organisatie. Enkele getalenteerde medewerkers besloten hun uitdaging voortaan elders te zoeken. En er waren veel vragen over verantwoordelijkheden, bevoegdheden en beleid. Vanzelfsprekend zag zij dat ook.
Om de situatie te verbeteren schakelde ze een teamcoach in. Tijdens een tweedaagse 'hei-sessie' werd open en eerlijk gesproken over de problematiek die er speelde. De MT leden stelden zich open en kwetsbaar op, en er werd veel duidelijk. Hoe zij, als ideeën generator soms iets te ver voor de troepen uitdacht. Hoe hij, als echte doener met opgestroopte mouwen en een bulderende stem, de boel in het gareel hield. Maar vooral ook hoe ze elkaar toch steeds wisten te vinden op de resultaten. Als hij open zou staan voor beleidsplannen die niet door hem waren bedacht maar die de organisatie wél vooruit zouden helpen, en als zij haar plannen zò zou communiceren dat ze door iedereen in de organisatie konden worden gedragen...dan zou 'the sky, the limit' zijn!
Twee dagen oefenden ze, onder de bezielende leiding van de teamcoach, met het samen uitdragen van dezelfde visie (ook al deel je die niet op elk detail). Ze kwamen tot reflectie, (zelf)inzichten en onderlinge waardering. De overige MT-leden hervonden niet alleen hun neutrale plaats, maar voelden zich gesterkt in het signaleren én benoemen van potentiële (macht)strijdpunten.
Eenmaal terug in de organisatie kreeg het MT in de eerstvolgende teamvergadering de kans om de hernieuwde samenwerking te delen met de rest van de organisatie. Zij zat de vergadering voor en leidde het gesprek. Hij stemde, zowel verbaal als non-verbaal, in met de standpunten. Het MT straalde een eensgezindheid uit, die lange tijd niet meer was gezien of gevoeld. Het team haalde opgelucht adem: de harmonie was terug. Alles leek echt heel goed te gaan...
tot de rondvraag...
Één van de teamleden complimenteerde het MT met de wijze waarop de vergadering was verlopen en vroeg zich af of er tijdens de twee externe dagen nog zaken waren besproken die ook voor de rest van het team van belang waren. Hij keek haar aan. Zij hapte naar adem om van wal te steken en...hij nam het woord...
Hij vertelde bevlogen hoe ze nader tot elkaar waren gekomen en dat ze, buiten een verbeterde samenwerking, ook tot interessante beleidsbeslissingen waren gekomen. Zij mompelde nog dat dit beleid nog niet helemaal was uitgekristalliseerd en dit dus wellicht niet het beste moment was om het al te delen met het team...maar hij was al niet meer te houden. Verbaal denderde hij voort. En terwijl de veranderingsgezinden diep zuchtend en teleurgesteld op hun notitieblokken krabbelden, hingen de conservatieven aan zijn lippen...
Moraal van het verhaal: veranderen is een proces...